Dagelijkse overweging in de 40-DAGENTIJD 2025

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – Aswoensdag 5 maart 2025
Wat dreef ons toch, de goede Geest
of was het de verderver?
In de woestijn, verzwakt, verweesd,
je vast, houdt stand, wordt sterker;
je sluit geen duivels slotakkoord
en durft te leven op Gods woord.
Andries Govaart, De weg die je goed doet, lied 183: 1
Wat dreef ons toch?
De veertigdagentijd is een tijd van inkeer en voorbereiding op het licht van Pasen.
Inkeer begint met stilstaan en terugkijken. En – heel wezenlijk – met het zoeken
naar woorden bij wat we zien. Ook als we daar niet of nauwelijks woorden voor
kunnen vinden, of deze niet zomaar durven delen, hebben we de diepgaande vragen
van een ander nodig om bij onszelf te komen. Wat dreef ons? Voor welke dilemma’s
en aanvechtingen hebben wij gestaan en hoe zijn we daarmee omgegaan?
Een mens te zijn op aarde kent vele aanvechtingen. Onze eerste reactie daarop
wordt vaak door angst ingegeven. In The Courage to Be onderscheidt Paul Tillich drie
soorten angst: de angst voor dood en noodlot, angst voor schuld en oordeel, en
angst voor leegte en zinloosheid. Elk voerend naar een eigen woestijn met
beproevingen. Daarom hebben we elkaar hard nodig om die ene vraag te blijven
stellen: Waar halen wij, bewoners van deze kwetsbare aarde, in deze tijd vol onrust,
het lef vandaan om te blijven hopen op de goede Geest die naar het leven leidt?
Corja Bekius

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – 6 maart 2025
Bij het begin van de 40-dagentijd leest de Kerk van Jezus Christus het evangelie van de verzoeking van
Jezus in de woestijn (o.a. Lucas 4:1 e.v.).
De 40-dagentijd is de woestijnreis van Jezus. Het gaat daarbij om de weg van God of de weg van de
duivel. Het is de Heilige Geest die Jezus naar de woestijn leidt. Dit alles is opgenomen in Gods plan.
Het “testen” van de Messias Jezus moet gezien worden als het “testen” van de doop van Jezus.
Hij die de Zoon van God is, Hij die als zodanig de doop heeft ondergaan, Hij wordt naar de woestijn
geleid om verzocht te worden. Woestijn betekent in dit geval: helemaal op God zijn aangewezen:
geen water beneden, geen water van boven, graan noch gras.
Niets in eigen handen, alles afhankelijk van God.
Het kan zijn -het kan- dat ook wij door de Geest in de woestijn worden gedreven.
Mocht het zo zijn, dan mogen wij weten en ook geloven, dat God Zich in de nabijheid van de boze
geplaatst heeft, en wel tegenover de boze.
Daarom: alleen maar van God uit leven.
Door Gods genade………… alleen maar op God mijn vertrouwen stellen.
Een mens te zijn op aarde in deze wereldtijd,
is leven van genade buiten de eeuwigheid,
is leven van de woorden die opgeschreven staan
en net als Jezus worden die ’t ons heeft voorgedaan.
LB 538:1, Willem Barnard
Door: Humbert Hessen

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – 7 maart 2025
Er is wel eens gezegd: wie nog blij kan zijn, heeft zeker het nieuws nog niet gezien. En hoewel de
wereld misschien in elke periode ‘in brand staat’, lijkt deze uitspraak nu toepasselijker dan ooit. We
hebben allemaal de krantenkoppen gezien, die hoeven hier niet herhaald te worden.
Belangrijker is de vraag: hoe kunnen we hiermee omgaan? Je kunt je van het nieuws afsluiten, je
kunt de moed opgeven of cynisch worden. Dat is een aanvechting in onze tijd. Maar hoe kunnen we
hoop blijven houden? Filippo Neri (1515-1595) was priester, spiritueel raadsman en iemand die zich
bekommerde om armen, zieken en gemarginaliseerden, bv prostituees. Van hem is deze uitspraak
bewaard:
“Vreugde maakt ons hart sterker, zodat we het goede leven kunnen blijven leiden; als je de Ene wilt
volgen, dien je dus altijd opgewekt en vol goede moed te zijn”.
Innerlijke vreugde ‘cultiveren’ doen we door het contact met de Bron niet te verliezen. En dat kan zich
vervolgens praktisch uiten. We kunnen onze intuïtie volgen en kijken wat er op ons pad komt. Vrede
in je eigen familie bewaren of herstellen. Helpen de wijk te vergroenen. Wat we met hart en ziel
doen, verspreidt zich verder.
Vincent Duindam

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – 8 maart 2025
‘Internationale dag van de Vrouw’
Direct na zijn doop beleeft Jezus gedurende veertig dagen de aanvechting door de
duivel in de woestijn. Hij ziet af van eten en drinken, stelt het geestelijk voedsel,
Gods Woord, boven alles.
Jezus wil de openbaring van zijn identiteit begrijpen die de Vader hem bij de doop
gaf: “Gij zijt mijn geliefde Zoon, mijn welbehagen rust op u”. Hij begint een periode
van zelfverloochening waarin hij tot zichzelf komt en de verleidingen van de duivel
weerstaat.
Hebben ook wij niet behoefte om ons terug te trekken na een of meer heftige
gebeurtenissen? Het perspectief op het leven kan door allerlei activiteit en ruis
worden vervaagd. Om dicht bij onszelf te blijven moeten we ons weleens afsluiten.
Laat anderen ons die gelegenheid geven, niet ongeduldig trappelend vragen:
‘Wanneer ben je er weer voor ons?’ We kunnen pas onze eigen keuzes maken door te
reflecteren op wat wezenlijk is.
Een goede veertigdagentijd gewenst!
Ria Geel-Efdée

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – 9 maart 2025
De gedachte aan morgen dreigt als een schaduw over vandaag te hangen.
Machtsgeile autocraten blijken hele samenlevingen te kunnen manipuleren. Oorlog
voeren behoort tot ‘het nieuwe normaal’. Mensen in nood wordt de deur gewezen.
Hebzucht is de regel, solidariteit wordt als naïef weggezet. De moed zakt je in de
schoenen. Heeft je geloof in recht en vrede, in verbondenheid en menselijkheid
gefaald? Is je inzet tevergeefs geweest? Je weet het niet. Het is een tijd van rouwen
om de dromen die niet uitkomen. En rouwen mag. Rouwen heeft twee kanten: die
van het verlies én die van het bergen van de herinnering als een kostbare band. De
aanvechting bestaat erin alleen het verlies te zien. Niemand neemt je echter die
band af met de waarden waaruit je leeft en waarvoor je strijdt. Als Jezus zijn
woestijnervaringen heeft, is zijn reactie: ‘Stel de Heer niet op de proef!’. Laat je dus
niet afsnijden van je hart!
Joris Vercammen

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – 10 maart 2025
Een stem daagt uit en bidt en smeekt:
maak heel wat is gebroken.
Ontvang de Geest. Jij, heb het lef;
recht zal worden gesproken.
Wat dreef ons toch, de goede Geest
of was het de verderver?
In de woestijn, verzwakt, verweesd,
je vast, houdt stand, wordt sterker;
je sluit geen duivels slotakkoord
en durft te leven op Gods woord.
Andries Govaart, De weg die je goed doet, lied 183: 1
Wat dreef ons toch?
De goede Geest, of was het de verderver?
Als ik even stil sta bij die eerste regel herken ik zoveel moeilijke momenten in het
leven van ‘ons’ mensen. ‘Wat dreef u, wat bezielde u, toen u …’, kan een rechter aan
een zwijgende verdachte vragen. ‘Wat dreef je, wat inspireerde je, …’, kan de vrouw
aan de kant vragen aan de vrouw die de drenkeling achterna sprong en die met veel
risico’s bovenhaalde. Vaak blijft een antwoord uit. ‘Ik dacht niet goed na’, dat kunnen
zowel de verdachte als de redder zeggen. Toch, die vrouw die in het water een mens
achterna sprong, kan later zeggen: ‘Ik had mezelf niet meer onder ogen kunnen
komen als ik het niet gewaagd had.’ Ze durfde, omdat het leven, ook van die ander,
haar veel waard was. Dat is leven als klank in het hemels akkoord.
Geschreven door: Roel Bosch

Dagelijkse overweging in de 40-dagentijd 2025 – 11 maart 2025
Op ons raam een vredesduif poster, opgehangen uit diepe bezorgdheid, toen na de
moorddadige aanslag van Hamas de situatie in Israël enorm begon te escaleren.
Denkend aan onze vriend Daniel daar, die veel Palestijnse vrienden heeft; denkend
ook aan “Tent of Nations”, christelijke Palestijnen met wie parochianen jarenlange
contacten hebben, die een bord op hun land hebben geplaatst: “Wij weigeren
vijanden te zijn”. Mensen voor wie ik diep respect heb. Na de verwarring door het
verbale geweld van Trump over Oekraïne dacht ik: zal ik de poster er maar af halen?
In de krant bleek die arme vredesduif ook onnozel en zelfs verdacht van Russische
desinformatie. En toch.
Deze week horen we over de aanvechtingen van Jezus, hoe hij, nadat zijn missie
duidelijk is geworden, worstelt met de verleiding van macht, van populariteit, van
hoogmoed. Een Messias, die in zijn eigen hart kijkt, daarna in staat is mensen heel
realistisch te bekijken, ziet wat zijzelf nog niet zien. En die – in net zulke
weerbarstige tijden als de onze – tot ons spreekt over bidden voor je vijand, over de
andere wang, over ‘zalig de vredestichters’. Die zelf een andere weg dan geweld
waarmaakt in leven en sterven. Hij blijft mijn kompas. De poster hangt er nog.
Nelleke Spiljard

Dagelijkse reflectie 40 dagentijd – In een ander licht – 12 maart 2025
Een stem daagt uit en bidt en smeekt:
maak heel wat is gebroken.
Ontvang de Geest. Jij, heb het lef;
recht zal worden gesproken.
Is het een droom, een droggezicht
of ging de hemel open?
We zien de mens in een nieuw licht:
de nacht de macht ontnomen.
Een mens die afdaalt in de dood
en opstaat, opgaat, levend brood.
Refrein
Andries Govaart, De weg die je goeddoet, lied 183, 2, refrein
Corja Bekius, Zoals het licht speelt
Het veertigdagenlied dat als een rode draad door deze kalender loopt heeft een
refrein dat elk couplet omlijst als bekrachtiging van de centrale boodschap. We
zingen: refrein – couplet – refrein. Een stem daagt uit en bidt en smeekt: maak heel
wat is gebroken… en nog eens, week in week uit. Maak heel… Maar wie kan dat? Er
is zoveel gebrokenheid, zoveel onrecht en geweld, onze aarde is zo bedreigd. Zal ooit
recht worden gesproken? Durven we dit lied nog te zingen?
Ontvang de Geest. Jij, heb het lef… Er is moed nodig om de hoop op heelheid en
gerechtigheid niet op te geven. Om te doen wat jij kunt doen en elkaar daarin vast te
houden, hoe weinig dat misschien ook is. Elk beetje lef is licht.
Het tweede couplet verwijst naar de passage waarin Jezus drie van zijn leerlingen
een berg mee opneemt om te bidden. Terwijl hij bidt verandert zijn gezicht en wordt
zijn kleding stralend wit. Dan verschijnen Mozes en Elia naast hem in een hemels
luister. Samen praten zij over het levenseinde dat Jezus in Jeruzalem zal moeten
volbrengen. Zijn weg zal door de diepste breuklijn van de dood gaan, om daaruit op
te staan tot nieuw leven. Wat het betekent dat het licht en niet de nacht het laatste
woord heeft, zullen zijn volgelingen pas langzaam gaan verstaan.
Geschreven door: Corja Bekius

Dagelijkse reflectie in de 40 dagen tijd – In een ander licht – 13 maart 2025
Als gelovige christenen in deze periode van veertig dagen van vasten, proberen we ons te bezinnen
op de weg naar de verheerlijking die een weg door lijden en tegenstand is. Dat is ook de weg die
Jezus gegaan is naar Jeruzalem, naar Golgotha, om de gehele mensheid te redden en verzoening met
God tot stand te brengen. Dat bepaalt ons opnieuw bij onze eigen geestelijke hartgesteldheid en
daden van barmhartigheid.
Deze veertigdagentijd anno 2025 met de dagelijkse beproevingen, valstrikken en verleidingen
waarmee we worden geconfronteerd in dit leven, staan niet los van de tijd op Gods profetische
kalender, waar de verheerlijking op de berg deel van uitmaakt.
Juist daarom zijn we het aan onze christelijke roeping verplicht ‘in een ander licht een mens te zijn op
aarde in deze wereldtijd.
Dat is om zowel aan de voet als op de top van de berg ons geloof te blijven praktiseren.
Geschreven door: Denny Zinhagel

Dagelijkse reflectie in de 40 dagen tijd – 14 maart 2025
In een ander licht
De dichter Bloem schreef ooit: “Het is niet anders: elk gevoel vergaat, door watten daaglijksheid ten
dode omwonden”. In het ‘gewone’ leven kan er soms een grauwsluier liggen over alles wat we zien.
Een eindeloze, vermoeiende to-do lijst. In Prediker lezen we over dat gevoel: “Alle dingen zijn
onuitsprekelijk vermoeiend”.
Maar dit ervaren is óók een wake up call: let op, je bent niet in contact met de Bron! En dat kan ons
weer motiveren om hier iets aan te doen. Als we de wereld in een ander licht willen zien, moeten we
ons eerst naar binnen keren. Dan merken we waarschijnlijk op dat we negatieve, zich herhalende
gedachten hebben. Je dat realiseren is een eerste stap eruit.
Met deze gedachten blokkeren we het licht, ze komen tussen ons en de ander in. Tussen ons en de
Ene in. Als we van binnen stil worden en deze gedachten zien voor wat ze zijn en ons er niet meer
door laten hypnotiseren, wordt onze blik helderder. We zien alles zuiver en fris. Morning has broken,
like the first morning.
Geschreven door: Vincent Duindam

Dagelijkse reflectie in de 40 dagen tijd – 15 maart 2025
In een ander licht
De transformatie vindt voor de ogen van de leerlingen plaats. Jezus wordt een man van hemels Licht,
in gezelschap van Elia en Mozes. Een droombeeld is het, een geestverschijning van goddelijke
proportie. Maar de transformatie is voor de leerlingen welteverstaan. Zij krijgen de kans iets met
eigen ogen te zien wat hen duidelijk maakt wie Jezus werkelijk is, wat hij werkelijk komt doen. Maar
het gaat hun aardse pet te boven.
Hoe is dat voor ons, als een van onze geliefden voor onze ogen in een ander licht komt te staan? Als
iemand een keuze maakt of een uitspraak doet die je niet had verwacht? Durf je met andere ogen te
kijken of reageer je zoals de leerlingen, die reageren zoals ze gewend zijn?
Jezus daagt ons uit om de mogelijkheid toe te laten een ander met nieuwe ogen te bekijken, een
nieuwe mogelijkheid van zijn, voor de ander én voor jou.
Geschreven door: Maaike de Jong

Dagelijkse reflectie in de 40 dagen tijd – 16 maart 2025
In een ander licht
God doet mensen stralen. “De leerlingen zagen de luister die Jezus omgaf”, vertel het Lukas evangelie.
Mooi als je dat mag ervaren, maar vanzelfsprekend is het niet. En toch. Het gebeurt dat mensen gaan
leven vanuit hun wezen, vanuit hoe ze door God bedoeld zijn. Ze hebben zich gewonnen gegeven aan
wat hen echt te doen staat, met wie ze echt zijn. ‘Roeping’ noemt de Bijbel dat. Dat valt niet altijd
samen met de verwachtingen die anderen of de samenleving hebben.
Om het voor hemzelf niet moeilijker te maken vluchtte Jezus voor die verwachtingen het gebergte in.
Daar in de stilte gebeurt het dat het licht doorbreekt. Sindsdien weet hij het: hij zal er voor gaan, wat
het hem ook brengen moge. Hij zal er voor gaan omdat God er – met hém – voor gaat. Dat te ervaren,
dát doet hem stralen.
Geschreven door: Joris Vercammen

Dagelijkse reflectie in de 40 dagen tijd – Veelstemmig Licht – 17 maart 2025
Licht kan koud zijn. In een laboratorium, een onderzoekskamer gebruik je meestal felle lampen,
geschikt voor je doel. De lampen in het prik lab, waar de verpleegkundige een bloedvat moet kunnen
vinden, laten het rood oplichten. Gezelliger wordt het er niet van. Licht in de cel altijd aanlaten, ook ’s
nachts, geldt als een vorm van marteling.
In het ‘lied aan het licht’, (‘dat ons aanstoot in de morgen’) zingen we van veelstemmig licht. Een
mooi beeld. Het licht gaat klinken als een koor, met sopraan en bas, alt en tenor, begeleid door
strijkers en blazers, met het ritme van goed slagwerk. Licht dat mensen omhult en optilt, dat er is
voor wie leeft in het dal, in de nacht van het leven, en voor wie op een berg mag wonen, al is het
maar voor even. Nee, ‘gezellig’ is dan niet het goede woord. Goddelijk licht, ander licht.
Geschreven door: Roel Bosch
Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – In een ander licht – 18 maart 2025
In een ander licht
In de liturgie van Pasen raakt mij het aanvangslied “Licht van Christus” altijd weer.
Die hymne rept van hoop over de opstanding van Christus en nodigt ons uit om met andere ogen te
kijken naar de wereld en de mensen om ons heen. We worden uitgenodigd om de Geest van Christus
als een licht te aanvaarden en zo de duisternis te weerstaan. We worden opgeroepen om in het licht
van Christus de medemens te zien als iemand die ook geschapen is naar Gods beeld en die, net als
wij, dorst naar warmte en geborgenheid.
Laat ons de veertigdagentijd gebruiken om ons open te stellen voor het licht van Christus en ons af te
wenden van de duisternis. Doen we dat met in het achterhoofd de woorden van Huub Oosterhuis:
“Wek mijn zachtheid weer, geef mij terug de ogen van een kind, dat ik zie wat is, en mij toevertrouw
en het licht niet haat”.
Geschreven door: Wiel Hoekstra

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 19 maart 2025
Een boom maar zonder pit of vrucht
die heeft geen recht van leven.
Gelukkig is de mens die stug
dan lieve zorg wil geven.
Een vijg draagt vrucht, eronder rust
een ieder die de vrede kust.
Andries Govaart, De weg die je goeddoet, lied 183, 3
Hebben bomen recht van leven? In de gelijkenis van de onvruchtbare vijgenboom (Luc. 13, 6 – 9) wil
de eigenaar van de wijngaard de boom omhakken, maar de wijngaardenier vraagt respijt. Als hij nu
eens extra goed voor hem zorgt, wie weet volgend jaar? Wie een beetje thuis is in de Schriften hoort
achter zijn woorden meer dan alleen een gesprek over winst of verlies. Deze paradijselijke boom met
zijn grote bladeren werd hét symbool van vrede: dan zal ieder mens veilig onder zijn eigen wijnrank
en vijgenboom zitten, peinzend over het leven en de dingen van God (1 Kon 4, 25; Micha 4, 4; Zach. 3,
10). Maar wat als het jaar voorbij is en de boom nog steeds geen vruchten draagt?
Hebben vredesbomen recht van leven als rondom oorlog woedt? Tussen Jeruzalem en Tel Aviv ligt het
dorp Neve Shalom – Wahat as Salam (Oase van Vrede). In dit collectief is de helft van de bewoners
Joods, de andere helft Palestijns. De kinderen gaan samen naar school, worden tweetalig opgevoed
en zijn thuis in elkaars cultuur. Er is een School of Peace waar seminars worden gehouden voor
mensen uit de hele wereld. Sinds 7 oktober 2023 staan de vriendschappen die daar zijn gegroeid
zwaar onder druk. Er is meer dan een beetje lef nodig om voor deze boom te blijven zorgen, zodat zij
vrucht kan dragen voor ieder die haar schaduw zoekt en de vrede kust. Deze mensen verdienen onze
steun.
Geschreven door: Corja Bekius

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 20 maart 2025
Ziet u het boompje staan?
Hij is helemaal kaal. Hij valt weg tegen de achtergrond. Zal hij na de winter weer groen worden? Zal
hij verder kunnen groeien? Dat blijft onzeker bij zo een kleine plant.
Het is een kleine Ginkoboom, gekweekt uit een plant die ooit de atoombom in Hiroshima heeft
overleefd. Hij staat achter het Zusterplein en is net als zijn grotere broer of zus in het Wilhelminapark
een teken van de hoop op vrede.
Het boompje werd aan de EBG geschonken door Roel Witte, toen hij met pensioen ging. In zijn
praktijk als psychater had hij ook vele mensen met oorlogstrauma’s behandeld.
Een tere plant in een kouder wordende wereld. Een teken van leven tegen alle geweld in. En juist
daarom kostbaar. Hopen we dat hij het redt.
Geschreven door: Stefan Bernhard

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 21 maart 2025
Er bestaan situaties die veel van ons vragen. Iemand die dicht bij ons staat kan ziek zijn, of in
psychische nood verkeren. Veel mensen verlenen ook mantelzorg. Het kan moeilijk zijn om het lijden
van iemand anders aan te zien. Om erbij te blijven en niet weg te lopen. Of om je er innerlijk van los
te maken door in gedachten af te dalen.
Dat vraagt geduld van ons, “het met deze situatie uithouden”. Het woord geduld komt van ‘dulden’,
verdragen (van het Latijnse ‘patientia’). Blijven staan waar je staat. Stabilitas, zoals de Benedictijnen
zeggen.
Wat kan ons hier helpen? Om geduld met onszelf te hebben. Op de eerste plaats kunnen wij het ook
zélf moeilijk hebben. Bovendien zijn we niet perfect -en dat hoeft ook niet. Maar we kunnen wel
proberen om steeds aandachtiger bij de ander -en onszelf- aanwezig te zijn, stil te staan. Juist
moeilijke situaties kunnen ons inspireren en helpen om ‘dieper te gaan’. Om contact te voelen met de
Bron, de Liefde. En de Liefde is geduldig (1 Korintiërs 13).
Geschreven door: Vincent Duindam

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 22 maart 2025
Geduld
Snel resultaat, daar houden we van. Gaat er iets kapot? Weggooien maar, we kopen wel een nieuwe.
We leven niet in een maatschappij van tweede kansen, van geduldig afwachten. Daar hebben we
gewoon geen tijd voor. Het moet allemaal niet te veel moeite kosten, of te veel ongemak geven.
Problemen hebben we zelf al genoeg, daar hoeven die van anderen niet bij. Armoede, gebrek, lijden,
daar hebben we een broertje dood aan. Ver van ons bed, ongemakkelijk, confronterend en eng.
En dan slaat het leven toe. We worden ziek, krijgen een ongeluk, we verliezen een dierbare. En we
beseffen: het leven maakbaar? Ik dacht het niet. Ineens vertraagt de boel. Ineens komt er ruimte om
waarde te vinden in wat klein is, wat traag gaat. Ineens zit er kracht in afhankelijkheid en in aandacht
ontvangen. In tweede en derde kansen, in volhouden en ja zeggen. Je laten dragen, je laten vangen.
Als je durft.
Geschreven door: Maaike de Jong

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 23 maart 2025
Geduld
Wandelen vraagt geduld. Wie snel bij het doel wil arriveren, die wandelt niet, die zoekt slechts de
snelste weg. Geduld vertraagt: is oog hebben voor de weg en voor wat er te beleven valt, én voor wie
er nog meer op weg is. Leven als een wandeling is aandacht geven aan wat je overkomt en vooral
‘wie je overkomt’. Het leven is weerbarstig. Het anders-zijn van een ander is een storend obstakel op
de weg naar je eigen doel. En… zelf ben je dat niet minder voor een ander. Toch?
Waar zouden we zijn als we niet konden rekenen op elkaars geduld?
We zouden verdwalen in onze eenzaamheid. Geduld is meer dan dulden, het is verwachten.
Verwachten dat het goed komt, met de ander, met jezelf. Ook als het vooropgestelde doel niet wordt
gehaald. Waarom zou dat trouwens moeten? Als geduld de kleur van liefde krijgt, worden we
wandelmaatjes, tochtgenoten.
Geschreven door: Joris Vercammen

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 24 maart 2025
Geduld
Daar zit je, na de val. Nu moet je het hele revalidatietracé zien door te komen. Hoe houd je
het vol? Met moed, vertrouwen, liefde, hulp van mensen om je heen, kracht van boven,
noem maar op, ieder heeft de eigen wensen. Maar zeker ook met ‘geduld’. Dat je de duur
van de tijd kunt dulden, dat je kunt dulden dat je anderen om hulp moet vragen, dat je zelfs,
soms, even de gedachte kunt dulden dat je hierna niet meer echt de oude zult zijn.
De winter dulden, en hopen op het voorjaar, dat is wat de vijgenboom daar doet, met die
dikke knoppen. Of de kleumende vinken rond ons huis, die nog net tussen het kruid op het
terras wat eetbaars opscharrelen.
Wat mooi dat mensen dan ook voor die vinken nog wat ‘onkruid’ hebben geduld, en de tuin
niet hebben aangeharkt in oktober. Geduld: daar help je elkaar mee.

Geschreven door: Roel BoschDagelijkse

reflectie 40 dagen tijd – Geduld – 25 maart 2025
Geduld
In dit voor de katholieke kerk heilig jaar, met als thema ‘Pelgrims van Hoop’, geeft paus Franciscus ons
aanwijzingen om met dit thema op weg te gaan. Eén daarvan is: oefen je in geduld. Geduld is
noodzakelijk, hoop is immers vaak iets van de lange duur. Hoe kun je oefenen in geduld? Luister naar
de heilige Augustinus, in zijn commentaar op de Bergrede (geschreven tussen 392-396) over ‘de
andere wang toekeren’:
“De Heer zegt…wees bereid nogmaals een klap te krijgen. Die manier van doen behoort tot de
barmhartigheid. Dat beseffen zij het beste die verzorging bieden aan innig geliefden zoals aan
kinderen, aan iedere dierbare in diens ziekte, aan peuters of aan geesteszieken. Van hen hebben zij
dikwijls veel te verduren en ze zijn bereid nog meer te verduren als het welzijn van hun dierbaren dat
verlangt, totdat de kwetsbaarheid van die dierbaren, door leeftijd of ziekte, voorbijgaat.
De Heer, de geneesheer van de zielen, gaf de leerlingen dus onderricht met het oog op de verzorging
van de naasten. Is er iets anders wat Hij hun kon leren, dan de zwakheden geduldig te verdragen van
hen voor wie zij wilden zorgen? Want elk lastig gedrag komt voort uit innerlijke zwakheid, en er is
niets zo onberispelijk als iemand die vervuld is van innerlijke kracht.”
Geschreven door: Nelleke SpiljardDagelijkse

reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 26 maart 2025
Thuiskomen
De deur staat open, vader wacht
en ziet van verre komen
het kind dat wegtrok en dat dacht
nooit terug te hoeven komen.
Wie zoekgeraakt is neemt u op,
in uw hand ligt ons levenslot.
Andries Govaart, De weg die je goeddoet, lied 183, 4
Ze zeggen laat hem los
en laat hem niet meer binnen
Ze zeggen niets meer geven
Ze zeggen deur op slot
je hebt toch ook je eigen leven…
Maar ik heb hem toch gevoerd
hap voor hapje
Ik heb hem leren lopen
stap voor stapje…
Paul van Vliet
Toen ik voor het eerst Paul van Vliet het lied Touwtje uit de brievenbus hoorde zingen, raakte me dat
diep. Hoe goed kennen ouders van kinderen die van huis wegliepen met de bedoeling nooit meer
terug te komen, die stemmen van de omstanders. Die weten altijd precies wat jij moet doen en wat
vooral niet. ‘Ze zeggen…’ Het is ergerlijk goed bedoeld, maar hun woorden snijden door je ziel. Want
wat er ook is gebeurd, die zoon of dochter kún je niet vergeten.
De vader uit de gelijkenis van de verloren zoon (Lucas 15: 11 – 32) heeft zijn deur altijd open gelaten
en ziet waarachtig zijn zoon terugkomen. De vader in het lied van Paul van Vliet blijft wachten. Voor
de zekerheid laat hij, mocht de jongen op een dag naar huis verlangen, dat touwtje uit de brievenbus
voorlopig nog maar hangen. (Dat kon toen nog…)
Maar hoe vergaat het jongeren die het thuis niet langer uithouden? Kunnen ze ergens met hun
problemen terecht? Waar moeten ze het zoeken? Onze Jeugdzorg is overbelast, de GGZ heeft lange
wachtlijsten en het percentage jongeren onder de dak- en thuislozen groeit. Wie zoekgeraakt is
neemt u op, zingt ons veertigdagenlied. Dat klinkt troostrijk, maar wat ik ook en vooral zou willen
horen is dat zij terecht kunnen bij mensen die hun hart voor hen openstellen en zeggen: kom maar
hier, kom eerst maar eens thuis bij jezelf.
Geschreven door: Corja Bekius

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 27 maart 2025
Thuiskomen
Oost west, thuis best, is een bekende uitdrukking. Als je je ergens thuis voelt, voel je je goed en
welkom.
Thuiskomen geeft je meestal een goed gevoel. Een goed thuis is meestal de beste plek om er te zijn.
De vraag is of dat ook het geval was met “de verloren zoon” in de gelijkenis van Jezus.
Want het had ook anders kunnen aflopen. Daar was “de verloren zoon” ook bang voor.
Het had kunnen zijn, dat de vader helemaal niet op de uitkijk had gestaan.
Het lag voor de hand dat zijn vader hem zou toeschreeuwen: zo ben je daar, kwajongen die je bent!
Kijk eens hoe je eruit ziet, je lijkt wel een varken. En waar is nou mijn geld?
Weg van mijn erf en laat ik je nooit meer zien.
Ja, zo had het kunnen gaan. Maar zo ging het niet.
God is anders. Onze Vader in de hemel is anders.
“Zijn Vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden…..” (Lucas 15 vers 20 en verder).
Een bijzondere gelijkenis! Eerder een gelijkenis van de liefdevolle vader, van een vader die zich
ontfermt. Ja, zo is God, onze Vader in de hemel. Bij Hem kun je altijd “thuiskomen”, bij Hem ben je
altijd “thuis”.
Geschreven door: Humbert Hessen

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 28 maart 2025
Thuiskomen
Er is maar één land: de aarde
Er is maar één volk: de mensheid
Er is maar één geloof: de liefde.
Je zou kunnen vermoeden dat dit citaat van een religieuze denker is, maar nee, het is van een
ondernemer en politicus: de Amsterdamse wethouder Floor Wibaut (1859-1936).
In deze drie regels vinden we de oplossing voor de grootste crises van onze tijd: de stroom
vluchtelingen, de bedreigde leefbaarheid van de aarde. En nog recenter: de antidemocratische
tendensen.
Als deze, utopisch klinkende, regels bewaarheid worden, is er een ‘Nieuwe Aarde’ geboren. Dan zijn
er geen ontheemden meer, is niemand meer een vreemdeling. En zijn we allemaal thuisgekomen.
Dit is voor ons een richtingaanwijzer. Het lijkt ver weg, haast onhaalbaar. Maar stapje voor stapje
kunnen we dit ideaal dichterbij brengen. Alles wat we denken en doen (en laten) heeft een effect.
Laten we zorgen dat we de goede kant opgaan.
Geschreven door: Vincent Duindam

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 29 maart 2025
Thuiskomen
Sinds 21 november 2024 vindt de familie Babayants een veilig onderkomen in De Open Hof in
Kampen. Sinds dat moment is er een onophoudelijke kerkdienst gaande, om uitzetting van het gezin
te voorkomen. De Algemene Wet op het binnentreden verbiedt de politie een kerkdienst te
onderbreken op basis van godsdienstvrijheid. In 2018 werd ook al een kerkasiel verleend aan een
Armeens gezin in de Bethelkerk in Den Haag. En met succes: zij kregen een eenmalig kinderpardon,
het gezin mocht blijven.
Het roept vragen bij me op. Waarom werkt dit? En hoe is het toch mogelijk dat er duizenden andere
gezinnen, ook onze medemensen, ons land niet binnenkomen, of weer teruggestuurd worden?
Zij worden vreemdelingen genoemd. Naamloos, zonder gezicht. Dat is minder ongemakkelijk. Afstand
zorgt voor anonimiteit, mens wordt object. Een illusie. Zij verschillen niet van de familie Babayants, zij
verschillen niet van ons. Maak van je broeder of zuster geen vreemdeling. Open armen alsjeblieft.
Welkom thuis.
Geschreven door: Maaike de Jong

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 29 maart 2025
Thuiskomen
Sinds 21 november 2024 vindt de familie Babayants een veilig onderkomen in De Open Hof in
Kampen. Sinds dat moment is er een onophoudelijke kerkdienst gaande, om uitzetting van het gezin
te voorkomen. De Algemene Wet op het binnentreden verbiedt de politie een kerkdienst te
onderbreken op basis van godsdienstvrijheid. In 2018 werd ook al een kerkasiel verleend aan een
Armeens gezin in de Bethelkerk in Den Haag. En met succes: zij kregen een eenmalig kinderpardon,
het gezin mocht blijven.
Het roept vragen bij me op. Waarom werkt dit? En hoe is het toch mogelijk dat er duizenden andere
gezinnen, ook onze medemensen, ons land niet binnenkomen, of weer teruggestuurd worden?
Zij worden vreemdelingen genoemd. Naamloos, zonder gezicht. Dat is minder ongemakkelijk. Afstand
zorgt voor anonimiteit, mens wordt object. Een illusie. Zij verschillen niet van de familie Babayants, zij
verschillen niet van ons. Maak van je broeder of zuster geen vreemdeling. Open armen alsjeblieft.
Welkom thuis.
Geschreven door: Maaike de Jong

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 31 maart 2025
De deur staat open, vader wacht
en ziet van verre komen
het kind dat wegtrok en dat dacht
nooit terug te hoeven komen.
Wie zoekgeraakt is neemt u op,
in uw hand ligt ons levenslot.
Andries Govaart, De weg die je goeddoet, lied 183, 4
Thuiskomen
Dat een kind thuis ontgroeit is toch gewoon? Het hoort bij zoveel zonen en dochters een eigen weg te
gaan, los van de verwachtingen en patronen van het oude ‘thuis’. Je bouwt een eigen leven op en
denkt nooit terug te hoeven komen. Niets mis mee.
In de golfslag van het leven kan het toch anders gaan. De vader die zijn volwassen zoon met een
zegen en geld had laten gaan, neemt hem nu met een feestgewaad weer in huis. ‘Hij ging toch zelf’,
zegt een ander. ‘Hij is zoekgeraakt, verloren’, denkt de vader. En nu gevonden.
In deze gelijkenis geen ‘eigen schuld, hij wilde het zelf’, maar niets dan vaderlijke en moederlijke
gastvrijheid.
Beschamend, voor wie uitgaat van loon naar werken en status als teken van Gods liefde. Ondertussen
loopt Gods verloren zoon, als man, vrouw, non-binair, trans nog steeds door de wereld, op zoek naar
een stal waar die welkom is.
Geschreven door: Roel Bosch

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Thuiskomen – 1 april 2025
Thuiskomen
Henri Nouwen schreef het boek ‘Eindelijk thuis’ waarvoor hij zich liet inspireren door Rembrandts
schilderij ‘De terugkeer van de verloren zoon’.
Hij beschrijft hoe zijn leven een wending neemt en echte zin krijgt als hij arriveert in Daybreak, de
Arkgemeenschap van mensen met een verstandelijke beperking. In die gemeenschap waar hij,
gelouterde en zoekende wetenschapper, pastoraal werk gaat doen, komt hij tot zichzelf en wordt hij
als was hij de verloren zoon uit de Bijbelse parabel vol vreugde feestelijk binnengehaald. Henri
Nouwen ervaart thuiskomen dus als een feest.
Mensen die thuiskomen uit een oorlogsgebied lijden echter vaak aan posttraumatische
stresssyndromen. Voor hen is thuiskomen vaak geen feest maar een voortdurende lijdensweg. Ik wil
in deze overweging de hoop uitspreken dat de mensen voor wie thuiskomen geen feest is, in hun
leefomgeving troost en rust vinden. Wij zijn met elkaar en met Christus verbonden, niet alleen in
goede dagen maar ook in kwade dagen. Laten we, zoals eertijds Simon van Cyrene die Jezus hielp met
het dragen van het kruis, helpers worden voor mensen die een kruis moeten dragen.
Geschreven door: Wiel Hoekstra

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 2 april 2025
Wat achteloos wordt weggegooid
gaat zweren of slaat wonden.
Wie uitgestoten is, berooid,
wordt juist door God gevonden:
Het licht breekt door, de wond geneest,
geheelde aarde viert goed feest.
Andries Govaart, De weg die je goed doet, lied 183, 5
Maak heel wat is gebroken
Soms word je getroffen door een beeld waar je niet omheen kunt. Voor de kathedraal van Cahors
staat De engel van het lazaret. Ze werd me toegestuurd door Maarten den Dulk, die schreef:
‘De engel toont een door oorlogsgeweld afschuwelijk verminkt lichaam. De benen zijn half
weggeschoten. De vleugels hangen als vodden langs de armen neer. Het gezicht intens moe en
verslagen. En dan ineens zie je hoe de hals lang, lang uitgestrekt is in de richting van het tympaan
boven de ingang van de kerk, waar de leerlingen omhoog kijken naar de verrezen Jezus. Het is alsof je
iets weerspiegeld ziet van het reikhalzende verlangen naar een nieuwe wereld, die dichtbij is en
tegelijk heel ver weg (Rom.8). We lazen ergens het bozige commentaar van een voorbijganger: ‘Dit is
het akeligste beeld uit de buurt en natuurlijk met hulp van ons belastinggeld hier neergezet’.
Arme engel. Eerst is ze (van ons belastinggeld) de oorlog ingestuurd en aan flarden geschoten. Daarna
heeft ze zich, zelf zwaar getraumatiseerd, in het lazaret ontfermd over haar lotgenoten. Ze heeft ze
gezien en gehoord. En nu staat ze hier te kijk voor alle voorbijgangers. In de kerk kijken die al lang niet
meer op van het beeld van een doodgemartelde man aan een kruis (ook betaald van
gemeenschapsgeld). Dit beeld roept diepe emoties op. Het zouden zomaar dezelfde boze mensen
kunnen zijn die roepen om meer tanks, meer drones, meer soldaten… Wat ze ook roepen en wij erbij
denken, de engel blijft stil omhoog kijken, verlangend naar het doorbrekende licht van Christus dat de
aarde heelt en wonden geneest. Aan dat licht herinnert zij ons.
Geschreven door: Corja Bekius

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 3 april 2025
Kintsugi is een Japanse kunstvorm waarbij gebroken keramiek wordt gerepareerd met goud,
waardoor de barsten niet worden verborgen maar juist worden benadrukt.
Een proces dat wordt ondernomen om de gebrokenen terug te brengen naar heelheid, waardoor
blijkt dat zelfs de meest kapotte dingen nog steeds schoonheid bezitten.
“Elke pot heeft zijn eigen verhaal”, zegt kunstenares Naoko Fukumaru over deze oude kunstvorm. Het
symboliseert dat gebrokenheid deel kan uitmaken van schoonheid en kracht. Hetzelfde geldt
evengoed voor mensen.
“Dit is Mijn lichaam, dat voor jullie gegeven wordt”, zegt Jezus in Lucas 22:19 tegen Zijn leerlingen bij
het instellen van het Avondmaal. Hij brak het brood dat symbool staat voor Zijn lichaam dat spoedig
gebroken zou worden aan het kruis op Golgotha om na drie dagen in een nieuw en onvergankelijk
leven overwinnend op te staan.
Gebrokenheid is niet het einde, maar een kans voor vernieuwing door Gods liefde en genade.
Geschreven door: Denny Zinhagel

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 4 april 2025
De Benedictijner monnik Don Talafous (1926) zegt: je kunt Pasen alleen bereiken wanneer je ook
Goede Vrijdag ervaren hebt. Het onvermijdelijke lijden moeten we dragen. En als we diepe wonden
opgelopen hebben, kan in de vreugde van Pasen iets van melancholie overblijven. Zoals ook in een
paasjubel nog donkere bastonen gehoord kunnen worden.
In Japan bestaat het gebruik om gebroken servieswerk te repareren met goudkleurige lak. Een op die
manier hersteld kopje of bord is, zo vindt men daar, juist mooier geworden. De term die hiervoor
gebruikt wordt is Kintsugi (金継ぎ), ofwel ‘gouden verbinding’.
Dat je de sporen van breuk nog kunt zien draagt bij aan de schoonheid van een voorwerp. En ook aan
de schoonheid van een mens, zou je kunnen zeggen. Maak heel wat gebroken is, maar wis de sporen
niet uit. De littekens die je in je leven oploopt laten zien dat je echt leeft en geleefd hebt. Je bent niet
aan de kant blijven staan.
Kritische Thomas wilde graag de handen van Jezus zien. Ben Je het echt? Is het lijden echt gebeurd –
en ben Je er nog?!
Geschreven door: Vincent Duindam

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 5 april 2025

Maak heel wat is gebroken
Het spel dat Jezus speelt is een spel van omkering. Hij zet de boel op zijn kop. In zijn leven kwam hij
op voor kwetsbaarheid, hij gaf stem aan wie zelf geen stem meer had, zette mensen weer in hun
kracht en herstelde relaties tussen mensen. Regels boog hij om tot kansen, mensen maakte hij
belangrijker dan de wet. Macht is bang voor de zachte kracht, voor de stem die waarheid bloot legt.
Macht slaat om zich heen als het zich bedreigd voelt, toen en nu. Jezus’ lichaam werd gebroken, maar
zijn geest niet. Die leeft nog altijd voort.
In een land vol stenen wetten vraagt hij ons om hem te volgen. Hoe harder de macht om zich heen
slaat, hoe meer zachte kracht we daar tegenover kunnen zetten. Til op wie neergeslagen is, zing waar
verdriet is, roep waar mensen monddood gemaakt worden. Dans mee, speel mee. Het spel van de
omkering.
Geschreven door: Maaike de Jong

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 6 april 2025
Maak heel wat is gebroken
‘Stolpersteine’: het zijn die klinkertjes uit brons, ingeweven in de stoep. Namen van joodse mensen
staan erop, ze woonden in het huis waar je voor staat. Ze werden opgepakt om in een kamp
vernietigd te worden. Maar dat lukt toch niet helemaal, ze leven verder als tenminste een
‘struikelsteen’. Struikelstenen zijn hinderlijke herinneringen, ze nemen je mee naar je eigen angsten.
Angst is niet ongevaarlijk. Angst, ook die van mij, maakt dus slachtoffers. Angst maakte ook Jezus tot
struikelsteen. Iedereen die over deze steen struikelt valt te pletter, en degene op wie de steen valt,
wordt vermorzeld. Dat is de wijsheid van het evangelie. Struikelstenen zijn dus ook waarschuwingen.
Ze maken je ervan bewust dat uiteindelijk ook jij zelf slachtoffer wordt van je eigen angsten.
Struikelen is daarom niet zo erg, het kan bevrijden. Struikelstenen kunnen heel maken wat eerst door
angst was gebroken.
Geschreven door: Joris Vercammen

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 7 april 2025
Maak heel wat is gebroken
Wat achteloos wordt weggegooid
gaat zweren of slaat wonden.
Wie uitgestoten is, berooid,
wordt juist door God gevonden:
het licht breekt door, de wond geneest,
geheelde aarde viert goed feest.
Andries Govaart, De weg die je goeddoet, lied 183: 5
‘Daar kan ik niets mee’, zegt de baas van de bouwers. ‘Past niet in het profiel’, is de reactie op een
sollicitatie. Het rare van de lezing uit Lucas is, dat de sollicitant zelf dit verhaal vertelt. Hij is zelf de
uitgestotene, de knecht of zelfs de zoon die de wijngaard uit is gegooid.
Meestal wordt zo’n verhaal verteld óver het slachtoffer, vanuit een soort neutrale journalistenpositie.
Hier is het anders. Neutraliteit is niet het uitgangspunt van Gods Evangelie. God kiest positie, omdat
die in een positie gedwongen wordt: die van de onteigende landbouwer, de displaced person,
ontkende eigenaar. Een ontvreemde en ontheiligde aarde schreeuwt om de terugkeer van Degene die
haar tot leven riep. Dan zal geheelde aarde pas feest kunnen vieren.
Geschreven door: Roel Bosch

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Maak heel wat is gebroken – 8 april 2025
Maak heel wat is gebroken
Leven en lijden, ze zijn met elkaar verweven. Bij onze geboorte staat als het ware al vast dat we in het
leven ons deel van het lijden zullen ondervinden, er is geen leven zonder lijden.
Zoveel soorten van verdriet
Ik noem ze niet
Zo begint een bekend gedicht van Vasalis.
“Je bent zo gebroken”, zei een moeder jaren na het overlijden van haar tienerdochter. Moedig leven
zij en haar man verder, maar dit blijft. In de bijbel lezen we dat Rachel huilt om haar kinderen en niet
getroost wil worden, omdat zij niet meer zijn. Veel mensen hebben een hekel aan het woord
‘verwerken’, een groot verlies verwerk je niet.
Het lijden is een mysterie, zo las ik in een stuk van een vorige paus. En: ieder die lijdt deelt in het
lijden van Christus, draagt een stukje van dat grote lijden in onze wereld. Je kunt je zo eenzaam
voelen, zoals deze moeder zich ook voelde, juist omdat mensen, die ook iemand verloren hadden,
dan tegen haar zeiden: “O, maar dat is veel erger”. Ons geloof zegt: je bent niet alleen, vanaf de
geboorte tot over de dood heen zijn we met elkaar verbonden, eigenlijk door Christus zelf, samen
vormen wij het lichaam van Christus.
Iemand die zware depressies heeft, zei: ‘de enige keuze die ik heb is om te proberen het te dragen’.
En als dat niet lukt?
In de viering van afgelopen zondag werd dat oude lied “Anima Christi sanctifica me” gezongen, ziel
van Christus, heilig mij. Woorden van Ignatius van Loyola. Met daarin dat bizarre zinnetje, dat me op
een of andere manier diep raakt:
O bone Jesu, exaudi me
Intra tua vulnera absconde me
O goede Jezus, verhoor mij,
verberg me in uw wonden.
Geschreven door: Nelleke Spiljard

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 9 april 2025
Stem als een zee van mensen
om mij door mij heen.
Stem van die drenkeling,
van dat stuk wrakhout,
dat een mens blijkt
als hij mij aankijkt.
Huub Oosterhuis, Liedboek 828, 1
In de kathedraal van Canterbury werd afgelopen herfst een expositie gehouden van een groeiende
vloot gammele bootjes dwars door de hele kerk, trap op trap af, over het altaar… Een vriendin
stuurde een paar foto’s met uitleg: They represent the fragile craft carrying souls through life. In een
workshop kan iedereen een eigen bootje knutselen en ergens aansluiten.
Het beeld roept vele associaties op. Letterlijk denk ik bij deze bootjes aan de redding van Engelse
soldaten in kleine bootjes uit Duinkerken (1940). Maar meer nog aan al die overvolle bootjes met
vluchtelingen uit oorlogssituaties in onze tijd, waarvan vele de overkant nooit halen.
Figuurlijk verbeelden ze evenzovele kwetsbare mensen op hun levensweg. Daar varen ze dan, in de
indrukwekkende ruimte van deze kerk. Is dat jouw /jullie bootje? Welk verhaal hoort daarbij? Als je
goed luistert hoor je vanuit het koor een lied door de ruimte gaan: Stem als een zee van mensen…
Stem die mij roept: wie ben je, mens waar is je broer?
Geschreven door: Corja Bekius

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 10 april 2025
Kunnen stenen schreeuwen, zoals Jezus in Lucas 19:40 zegt?
Zomaar een hoop stenen. Uit een oude muur gebroken of uit een niet meer gebruikt pad gerukt. Ze
vertellen van verleden tijden, van dingen die voorbij zijn gegaan, van mensen die er hebben geleefd.
De verhalen zijn onhoorbaar geworden. Maar de stenen zijn er nog. In hen leeft het verleden voort.
Wie begrijpt hun taal, wie verstaat hun stem?
Nu wachten ze tot er een plek, een tijd komt, waarin ze opnieuw kunnen worden gebruikt. Zodat het
verleden een toekomst krijgt en ze opgeladen worden met weer nieuwe verhalen. Zo gaat het leven
door en krijgt het een nieuwe stem.
Geschreven door: Stefan Bernhard

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 11 april 2025
De noche iremos, de noche
Que para encontrar la fuente
Sólo la sed nos alumbra.
’s Nachts zullen wij gaan,
’s nachts, om de bron te vinden,
alleen de dorst verlicht ons.
Stem die mij roept
Er wordt in de wereld om ons heen van alles geroepen. Soms heeft wat gezegd wordt kwaliteit, soms
ook helemaal niet. Maar ook ‘in ons hoofd’ wordt van alles geroepen. Je hebt zin in dit, maar iets
anders trekt je juist niet. Onze oordelen, voorkeuren, afkeer; ze kunnen over elkaar heen buitelen.
En natuurlijk willen we ook gezien worden, gehoord worden, beloond worden. Gedachten hierover
kunnen zich aan ons opdringen: krijg ik de erkenning die ik verdien? Word ik niet over het hoofd
gezien? Krijg ik genoeg ‘terug’? Dit zijn heel menselijke gedachten, waar we onszelf geen ‘pak slaag’
voor hoeven geven.
Maar als dat het enige is wat we kennen lijden we een armoedig leven, een leven aan de oppervlakte.
“Ga dieper!” Dat hoor ik wel eens in mezelf, bijvoorbeeld als ik in stilte over de begraafplaats wandel.
Ga dieper: waar verlang je écht naar? Ga door de nacht heen. Zoek het levende water. De dorst zal je
baken zijn. En vreugde je kompas.
Geschreven door: Vincent Duindam

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 12 april 2025
Stem
Stem die in mij spreekt
Stem die tot mij spreekt
Ze luisteren naar elkaar
Spreken elkaar aan.
Geven ze elkaar namen?
Wie heeft het hoogste woord?
Wie reflecteert, kaatst terug?
Daar hebben ze het soms over.
Tijd en ruimte
Bepalen gespreksstof
Traditie en actualiteit
In wisselwerking.
Er vallen stiltes
Aan beide zijden
Veelzeggende stiltes
Hoor jij wat ik hoor?
Af en toe klinkt een lied
Solo, meerstemmig, geneuried
Bekend, aftastend, wordend
Meestal Lied ohne Worte

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 13 april 2025
Stem die mij roept
Je kunt God niet zien. Dat is Bijbelse wijsheid. Wie een beeld van God wil maken, strandt
onwillekeurig bij een spiegelbeeld van zichzelf.
Des te meer is God te horen en Gods stem raakt mensen in het hart. Die Stem leidt je. Ze roept je
naar de plek waar jouw leven zijn ware zin krijgt.
Beelden kunnen verblinden, maar de Stem tot zwijgen brengen lukt eigenlijk nooit.
Het telefoontje dat je niet opnam omdat het te confronterend zou zijn geweest, het blijft je
bezighouden. De collega die je links liet liggen omdat dat je beter uitkwam, zij blijft je pad kruisen,
minstens in je hoofd. Oorlogsdoden die de mond gesnoerd werd, ze zwijgen nooit.
De stenen van hun verwoeste woningen, ziekenhuizen, scholen, moskeeën en kerken, roepen tot de
wereld echt wakker wordt.
Dat God te horen is, dáár hadden we misschien niet mee gerekend!
Geschreven door: Joris Vercammen

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 14 april 2025
‘Gezegend die in Gods naam komt’,
dit lied kan niet verzwegen,
want hoor: als onze stem verstomt,
de stenen zullen schreeuwen.
Gij geeft uw woord, gij gaat hier rond,
een lied klinkt nieuw uit onze mond.
Andries Govaart, De weg die je goed doet, lied 183,6
In de Noorderlicht kerk openen we de kerkdienst vaak met een tekst uit Iona, met deze woorden uit
het evangelie van Palmpasen:
‘Als de leerlingen van de Heer zouden zwijgen, zouden de stenen roepen.’
Stenen zijn toch stom? Je weet wel beter als je op een plaats staat waar het verleden spreekt van
schuld en dood. De loopgraven in Noord-Frankrijk, Auschwitz, een rijke koopmanswoning met een
slavernijverleden in Amsterdam of op onze eigen Stichtse Lustwarande. De stenen roepen!
Deze weken oefenen we ons in het leren luisteren naar de stenen, de bomen, de aarde. Wie weet kan
dan straks een oud lied als nieuw uit onze mond komen. En spreken de stenen een boodschap van
gastvrijheid. ‘Maak een huis van ons, voor vriend en vreemde!’
Geschreven door: Roel Bosch

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stem die mij roept – 15 april 2025
Stem die mij roept
In de veertigdagentijd worden wij uitgenodigd om met oor, oog en hart te luisteren naar de roepstem
van God. Als wij die stem horen laten we dan zeggen: Heer, U roept mij, Uw woord is mij welgevallig,
ik wil uw volgzame en luisterende dienaar zijn.
In een lied van Anders Frostenson, vertaald door Andries Govaart, staat het zo:
Stem die de stenen breekt,
tijding in duistere nacht,
stem die in stilte spreekt:
Ik ben nabij, wees niet bang.
Sprak al voor nacht en dag,
voordat ik woorden sprak,
stem die de schepping draagt:
Ik ben nabij, wees niet bang.
Rondom mij in verdriet,
dichtbij waar ik ook ben,
angst ondermijnt me niet:
Ik ben het – dat is jouw stem.
Mocht ik de leegte zien,
dan delen wij ook die.
Ik zie en hoor je niet
en ben niet bang: Jij bent hier.
Geschreven door: Wiel Hoekstra

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Groter dan ons hart – 16 april 2025
GROTER DAN ONS HART
Gij die geroepen hebt ‘licht’
en het licht werd geboren,
en het was goed,
het werd avond en morgen,
tot op vandaag.
Gij die geroepen hebt ‘o mens’
en wij werden geboren,
Gij die mijn leven zo geleid hebt tot hiertoe
dat ik nog leef.
Omdat gij het zijt groter dan ons hart,
die mij hebt gezien eer ik werd geboren.
Gij die liefde zijt, diep als de zee,
flitsend als weerlicht, sterker dan de dood,
laat niet verloren gaan één mensenkind.
Gij die geen naam vergeet,
geen mens veracht,
laat niet de dood die alles scheidt
en leegmaakt,
laat niet de tweede dood over ons komen.
Omdat gij het zijt groter dan ons hart,
die mij hebt gezien eer ik werd geboren
Tekst: Huub Oosterhuis

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – WITTE DONDERDAG – 17 april 2025
Voor hen die kracht uitstralen,
liefde geven, recht doen,
dat zij staande blijven in ons midden.
Omdat gij het zijt groter dan ons hart,
die mij hebt gezien eer ik werd geboren.
Tekst: Huub Oosterhuis
Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Goede Vrijdag – 18 april 2025
GOEDE VRIJDAG
Voor allen die gekruisigd worden
wees niet niemand,
wees hun toekomst ongezien.
Omdat gij het zijt groter dan ons hart,
die mij hebt gezien eer ik werd geboren.
Tekst: Huub Oosterhuis

Dagelijkse reflectie 40 dagen tijd – Stille Zaterdag – 19 april 2025
STILLE ZATERDAG
Laat ons niet leeg en verloren
en zonder uitzicht,
doe ons opengaan
voor het visioen van vrede.
Omdat gij het zijt groter dan ons hart,
die mij hebt gezien eer ik werd geboren.
Tekst: Huub Oosterhuis

Pasen – 20 april 2025
PASEN
Gij die geroepen hebt ´licht´
en het licht werd geboren.
Omdat gij het zijt groter dan ons hart,
die mij hebt gezien eer ik werd geboren.
Tekst: Huub Oosterhuis